Leczenie gruczolaków przytarczyc jest trudną sprawą, gdyż guzki te (tak jak same przytarczyce) często występują w nietypowej lokalizacji (np. mogą być ukryte w miąższu tarczycy, lub w śródpiersiu, za mostkiem) i bywają mnogie. Podstawowym problemem jest więc znalezienie wszystkich guzków. Jeśli zmiana nie uwidoczniła się w USG, konieczne jest wykonanie bardziej zaawansowanych badań – tomografii spiralnej klatki piersiowej, rezonansu magnetycznego lub scyntygrafii (znacznik Tc-MIBI). Jeśli już uwidocznimy guzek, to należy go operacyjnie usunąć – to jedyne dostępne leczenie. Często stosuje się śródoperacyjne oznaczanie stężenia parathormonu – brak normalizacji tego parametru po usunięciu gruczolaka oznacza, że musiało gdzieś pozostać jeszcze jedno ognisko nowotworu. Jeśli operacja przebiegnie pomyślnie, a poziom parathormonu ulega po niej normalizacji, to pacjenta można uznać za wyleczonego. Nadmierne wydzielanie parathormonu jest głównym mechanizmem patofizjologicznym w gruczolaku przytarczyc – może prowadzić do rozwoju osteoporozy i złamać kości, oraz uszkodzenia nerek na skutek kamicy. Powikłanie w postaci rozwoju złośliwego nowotoru przytarczyc (czyli raka) zdarza się na szczęście stosunkowo rzadko. Nie ma specyficznej profilaktyki, a jedynym leczeniem jest operacja, ew. radioterapia gdy nowotwór jest nieoperacyjny. Rokowanie w takich przypadkach jest złe.